Wakacje to czas odpoczynku oraz podziwiania piękna przyrody poprzez wędrówki górskimi szlakami. W wędrowaniu kierujemy się mapą, kompasem, znakami przydrożnymi, a kobiety intuicją. Potrzebne są dobre buty i rady doświadczonych podróżników. Tegoroczne wakacje stały się już tylko wspomnieniem…
Długo szukałem odpowiedniego obrazu, który pomoże dobrze zrozumieć czym jest różaniec. Z pomocą przyszły mi wakacyjne wędrówki po Tatrach. Ci, którzy wybrali się choć raz w góry, wiedzą jak bardzo przydatne na górskim szlaku są łańcuchy. Są one niezbędne przy niebezpiecznych przejściach, pomagają nam pokonać trudne odcinki. I wtedy przyszło mi na myśl – przecież podobnie jest z różańcem. To on pomaga nam na modlitewnym szlaku, towarzyszy nam od najmłodszych lat, „zabezpiecza” nasze duchowe wędrowanie.
Czym dzisiaj jest dla nas różaniec? Czy nie odszedł w zapomnienie jako staroświecki? Coraz częściej obserwuje się porzucenie tej formy pobożności. Szukamy innych sposobów modlitwy, często podążając za pragnieniem niezwykłych modlitewnych „doznań”. Sam różaniec uważamy za nudny. Zapominamy o tym ukrytym skarbie. Dlaczego tak się dzieje? Być może jednym z powodów jest bezmyślne odmawianie różańca. Nie zastanawiamy się nad wypowiadanymi słowami, nie zatrzymujemy się nad rozważaną tajemnicą różańcową, a przecież to jest istota – rozważać życie Jezusa i Maryi.
O tym niebezpieczeństwie mówił św. Jan Paweł II : „różaniec bowiem z natury swej wymaga odmawiania w rytmie spokojnej modlitwy i powolnej refleksji, by przez to modlący się łatwiej oddał się kontemplacji tajemnic życia Chrystusa, rozważanych jakby sercem Tej, która ze wszystkich była najbliższa Panu, i by otwarte zostały niezgłębione tych tajemnic bogactwa”(Rosarium Virginis Mariae). Istotą różańca jest więc rozważanie Ewangelii, tych wydarzeń z życia Jezusa i Maryi, które pokazują nam jak bardzo Bóg nas kocha oraz jak ta Miłość weszła w nasze życie, stając się nam bliska. Rozważając Tajemnice Różańcowe streszczamy Ewangelię. Przechodzimy wraz z Maryją od momentu Zwiastowania, aż po Zesłanie Ducha Świętego. Przez kontemplacje tych wydarzeń zbliżamy się więc do Boga, pogłębiamy naszą relację z Nim. Uczymy się także pokory i zaufania. Proste słowa pozdrowienia „Ave Maria” pokazują nam, że tak jak piechur na szlaku musi być pokorny wobec natury, musi zaufać przewodnikowi, tak i my nie możemy przeceniać naszych możliwości, uważać siebie za niezależnych od kogokolwiek. W życiu różnie bywa, wiemy że są chwile lepsze i gorsze, a gdy przyjdą te drugie, bez wahania powinniśmy sięgnąć po różaniec. Każdy problem może być rozwiązany w ten sposób, ze względu na pokorę. Różaniec jest również najprostszą formą ewangelizacji. Wielu z nas nosi go przy sobie na co dzień, niektórzy jadąc autobusem, czy na spacerze, dają piękne świadectwo, gdy odważnie wyciągają na wierzch paciorki różańca.
Różaniec powinniśmy cenić, wejść w niego z sercem gorącym i otwartym na wspólne z Maryją wędrowanie po szlakach wiary. Za każdym razem, kiedy bierzemy go do ręki, chwytamy się „łańcucha”, wzywamy pomocy Tej, która bezpiecznie prowadzi nas na drogach wiary. Maryja jest naszą pewną przewodniczką na drodze życia. Dajmy się jej poprowadzić. Z zaufaniem i pokorą wejdźmy w kontemplację Bożych Tajemnic.
x J.O
