W dniu 3 października 2024r. odbyło się kolejne spotkanie Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej. Rozważanym tematem było: Inicjowanie i wspieranie procesu „nawrócenia pastoralnego”, a więc przemiany sposobu myślenia o Kościele i sposobu uczestniczenia w jego życiu i misji.
Współczesny Kościół nawołuje wszystkich wiernych do podjęcia mentalnego nawrócenia, które ma polegać na uświadomieniu sobie na nowo swojej tożsamości i wypływającego z niej posłania do dzieła ewangelizacji.
Termin „nawrócenie pastoralne” pochodzi z Dokumentu z Aparecidy. Znajdujemy tam następującą jego definicję: „Nawrócenie pastoralne naszych wspólnot wymaga przejścia z duszpasterstwa jedynie zachowawczego do duszpasterstwa zdecydowanie misyjnego”. Takie ujęcie pojęcia pozwala zauważyć, iż chodzi tu o nawrócenie wspólnot, a więc o dynamizm, który powinien cechować cały wachlarz różnych grup i stowarzyszeń działających w diecezji i parafii. Nawrócenie pastoralne ma swoje fundamenty w uprawianej przez Franciszka eklezjologii, w której widać wyraźny powrót do kategorii Kościoła jako Ludu Bożego będącego w drodze. To właśnie Kościół w drodze jest tym, który przejmuje inicjatywę, towarzyszy, przynosi owoce i świętuje.
W nauczaniu Jana Pawła II znajdujemy stwierdzenie, że „chrześcijanin ma nieustannie dokonywać radykalnej przemiany wewnętrznej, nawrócenia, którego zwieńczeniem jest doświadczenie Bożego miłosierdzia w sakramencie pojednania”. Nie można mówić o prawdziwej odnowie bez stałego nawracania się ku Bogu. Nawrócić się oznacza zrezygnować z własnego planu życia i przyjąć Boży plan objawiony przez słowo Boże, a odczytywany w Duchu Świętym.
Według Benedykta XVI zaniechanie drogi nawrócenia i zamknięcie się na Chrystusa prowadzą do śmierci duchowej. „Nie wystarczy być ochrzczonym i karmić się u tego samego stołu eucharystycznego, jeżeli nie żyje się po chrześcijańsku”. Papież rozumie nawrócenie jako odrzucenie powierzchownego stylu życia i dążenie do wysokiej miary życia chrześcijańskiego przez zawierzenie Chrystusowi. Kościół głoszący Ewangelię zawsze ma zaczynać od ewangelizowania samego siebie i jako wspólnota wierzących nieustannie słuchać tego, w co wierzy. Powinien więc najpierw sam siebie ewangelizować, by w ten sposób zachować swą świeżość, gorliwość oraz autentyczność w głoszeniu Ewangelii. Nawrócenie człowieka, jego wyzwolenie od grzechów dokonuje się także w wymiarze wspólnotowym. Człowiek nie nawraca się i nie wyzwala z grzechów i złych skłonności indywidualnie, ale z drugimi i dzięki nim. Ponieważ nowość ruchów opiera się na spotkaniu, nawróceniu i łączności z Chrystusem, dlatego zrzeszenia religijne, wśród nich Akcja Katolicka, mają tak żywotne znaczenie dla bycia chrześcijaninem. Mimo że nawrócenie dokonuje się wobec wspólnoty i w niej, to należy pamiętać, że jest ono aktem wewnętrznym, odbywa się w duszy człowieka. Oczywiście grupa pomaga w akcie osobistego nawrócenia, ale człowiek sam musi go doświadczyć w głębi sumienia, w poczuciu grzeszności oraz zawierzenia Bogu.
Wspólną cechą stowarzyszeń takich jak Akcja Katolicka, jako miejsc przemiany człowieka, jest pragnienie odnalezienia radykalizmu Ewangelii, którego zewnętrznym wyrazem jest życie braterskie, dyspozycyjność oraz radość i entuzjazm wiary. U podstaw nowego życia znajduje się nawrócenie i radykalne pójście za Chrystusem. „Nawrócenie pastoralne” to zaprzestanie zadowalania się tym, co było czy jest, ale poszukiwanie nowych form docierania do ludzi, szczególnie do tych, którzy są daleko od Kościoła. Ważnym aspektem pomocy człowiekowi w powrocie na drogę chrześcijańskiego życia jest przywracanie mu nadziei. Członek Akcji Katolickiej, który naprawdę spotkał Chrystusa, staje się świadkiem nadziei. Wzywanie do „nawrócenia pastoralnego” jest bardzo ważne w czasach, kiedy zanika poczucie grzechu. „Nawrócenie pastoralne” jest drogą powrotu do Boga i polega na odrzuceniu grzechu, który oddala ludzi od Niego. Nawrócenie w sposób pełny realizuje się więc w czasie sakramentu pojednania i Eucharystii.
Maria Hatylak
